TROPHIES: Alessandro Bosetti/Tony Buck/Kenta Nagai - środa 9.06

9.06
TROPHIES: Alessandro Bosetti/Tony Buck/Kenta Nagai
Koncert
G 20
Wstep 20/30 zl

Alessandro Bosetti – wokal, instrumenty elektroniczne, kompozycja tekstowo-dźwiękowa
Kenta Nagai – gitara fretless, shamisen
Tony Buck – perkusja

W projekcie Trophies kompozytora i artystę dźwiękowego Alessandro Bosettiego wspomagają Kenta Nagai oraz Tony Buck.

Koncentrując się na zapętlonych mantrach mówionych lub śpiewanych abstraktów oraz niezwykle emocjonalnej poezji, Bosettiemu udało się powołać do życia potężny zespół transowy, w którym głos i dźwięki elektroniczne stapiają się z halucynacyjnym brzmieniem bezprogowej gitary elektrycznej Kenty Nagai (Miya Masaoka, Eugene Chadborne) oraz leniwie kołyszącymi, wirtuozerskimi pulsacjami Tony’ego Bucka (The Necks). Trophies wykorzystuje długie, repetytywne i bardzo dynamiczne formy tekstowo-dźwiękowe w sposób unikatowy i opierający się szufladkowaniom. Centralnym elementem muzyki składu jest głos lub wielość głosów – w szczególności głos balansujący na pograniczu pieśni i słowa mówionego, jednocześnie nie będący ani jednym, ani drugim. Na wpół mówione, na wpół śpiewane frazy, powtarzane w nieskończoność przez trzech wokalistów osadzone są w muzycznych teksturach tworzonych przez perkusję, gitarę bezprogową i instrumenty elektroniczne. Zapętlone głosy po pewnym czasie umykają percepcji słuchaczy – choć wciąż pozostają w zasięgu ręki odbiorców stopniowo znikają, by po kilku powtórnych przesłuchaniach zupełnie wyparować.

Alessandro Bosetti jest artystą dźwiękowym, kompozytorem i performerem obecnie mieszkającym w Berlinie. Głównym obszarem jego zainteresowania jest pogranicze słowa mówionego i muzyki. Stworzył serię niezwykle porywających dzieł, w których estetyka relacyjna spotyka się z innowacyjną kompozycją. Od 2001 roku Bosetti bierze udział w produkcjach artystycznych dużych stacji radiowych, które obejmują prawie wszystkie europejskie rozgłośnie narodowe. Stworzył też ogrom często nagradzanych prac łączących tekst, dźwięk i kompozycje radiowe. Takie utwory, jak „Il Fiore della Bocca” (Rossbin/DLR 2005) – dzieło przedstawiające wokalność ludzi psychicznie bądź fizycznie upośledzonych, czy też „African Feedback” – wspólne, analityczne spojrzenie na eksperymentalną muzykę zachodniej Afryki (Errant Bodies press, 2004), uznawane są za klasyczne przykłady wkładu w rozwój gatunku. Prace badawcze i wywiady często stanowią podstawę jego abstrakcyjnych kompozycji, wraz z elektroakustycznymi i akustycznymi kolażami, strategiami relacyjnymi, szkolonymi i nieszkolonymi praktykami instrumentalnymi, improwizacjami wokalnymi i manipulacjami cyfrowymi. Alessandro Bosetti jest wrażliwym performerem regularnie podróżującym po Europie, Azji i Stanach Zjednoczonych. Przedstawia też projekty solowe na głos i instrumenty elektroniczne, zacierając w ten sposób granicę między takimi kategoriami jak kompozycja elektroakustyczna, utwory tekstowo-dźwiękowe, pieśni i performance. Ostatnio, zarówno jako artysta solowy czy w ramach projektu Trophies, zajmuje się odkrywaniem repetytywnych form składających się z pętli słowa mówionego.

Urodzony w Sydney w roku 1962, Tony Buck uważany jest za jeden z najbardziej kreatywnych i niespokojnych towarów eksportowych Australii, z dużym bagażem doświadczeń na całym świecie. Brał udział w niezwykle różnorodnej gamie projektów. Poza „The Necks” najbardziej znany jest jako lider zespołu hardcore/impro PERIL. Na początku swej kariery muzycznej – po ukończeniu New South Wales Conservatorium of Music – zaczął aktywnie działać w ramach australijskiej sceny jazzowej, często jeżdżąc w trasy koncertowe z odwiedzającymi kontynent międzynarodowymi gwiazdami, takimi jak Vincent Herring, Clifford Jordan, Mickey Tucker, Branford Marsalis i Ernie Watts, jak również z muzykami australijskimi Markiem Simmondsem, Paulem Grabowskym, The Catholics, Sandym Evansem i Dalem Barlowem.
Po okresie działalności w Japonii, gdzie wraz z Otomo Yoshihide i Kato Hideki sformował PERIL, Tony przeprowadził się do Europy, gdzie brał udział w wielu projektach, między innymi pracował nad rozwojem wirtualnego kontrolera MIDI w STEIM, w Amsterdamie.
Tony jeździł w trasy, grał i nagrywał z takimi gwiazdami jak: Jon Rose, Nicolas Collins, Tenko, John Zorn, Tom Cora, Phil Minton, Haino, Switchbox, The Machine for Making Sense, Ne Zhdall, The EX, Peter Brotzmann, Hans Reichel, The Little Red Spiders, Subrito Roy Chowdury, Clifford Jordan, Kletka Red, Han Bennink, Shelley Hirsch, Wayne Horvitz, Palinckx i Ground Zero.

Kenta Nagai jest artystą dźwiękowym i wizualnym mieszkającym w Nowym Jorku. Pracuje z dźwiękiem akustycznym i elektroakustycznym, zajmuje się mediami wizualnymi i twórczością na żywo. Po ukończeniu studiów w bostońskim Berklee College of Music (1996), Nagai przeprowadził się do Nowego Jorku. Swą karierę rozpoczął od grania na elektrycznej gitarze fretless na nowojorskich ulicach, stacjach metra oraz w klubach. Jego ostatnie osiągnięcie kompozytorskie, noszące tytuł „Long, Long, Long” jest utworem na zespół tradycyjnych instrumentów azjatyckich. Jego premiera miała miejsce w „Roulette” w Nowym Jorku, w roku 2006. Z bezprogową gitarą Nagai można spotkać się na albumie Eugene’a Chadborne’a „Guitar Festival Summer 1997”, gdzie zagrali również członkowie Sonic Youth Thurston Moore, Lee Ronaldo, Jim O’Rourke, jak również Joe Morris, Lauren Mazzacane Connors, David Watson i inni. Nagai brał też udział w nagraniach dwóch utworów kompozytorki Laury Andel: "Somnambulist" (Red Toucan Records, maj 2003, RT9322) oraz "In::tension:" (Rossbin Records, październik 2005, RS022). Jako muzyk grający na shamisenie (tradycyjnym japońskim instrumencie strunowym) Nagai wystąpił na licznych koncertach, między innymi w Sculpture Center na Long Island oraz w Carnegie Hall. Od 1999 do 2001 roku był rezydującym kompozytorem w The Cave Gallery, w Williamsburgu na Brooklynie.