20.09
Matthew Shipp/Joe Morris
Koncert
g. 20
wstęp: 40 zł w przedsprzedaży,
50 zł w dniu koncertu
do kupienia na stronach www.shortcut.pl lub w punkcie Shortcut w Powiększeniu,
Nowy Świat 27, TEL.(22)82-80-928
Matthew Shipp – pianista o unikalnym i rozpoznawalnym stylu. Intensywnie pracujący i nagrywający w latach 90-tych, tworzy muzykę, w której miesza się free jazz oraz współczesna muzyka klasyczna.
Popularność zaczął zdobywać we wczesnych latach 90-tych jako pianista David S. Ware Quartet, a niedługo potem zakładał własne formacje, najczęściej wraz z kolegą z kwartetu Ware, basistą Williamem Parkerem. Grywał w duetach z rozmaitymi muzykami, począwszy od legendarnego Roscoe Mitchella do skrzypka Mata Maneri.
Dzięki dużej ilości koncertów i nagrań oraz intensywnej pracy, jeszcze przed końcem dekady Shipp zaczął być postrzegany jako twórczy i znaczący głos w muzyce kreatywnej.
Urodzony w latach 60-tych, dorastał w Wilmington, stanie Delaware.
Wychował się na utworach jazzowych z lat 50-tych. Już w wieku lat pięciu rozpoczął grę na pianinie, pozostając w kręgu muzyki jazzowej aż do dwunastego roku życia. Później grywał na Rhodesie w zespołach rockowych, jednak jego największą pasją pozostawała muzyka jazzowa.
W późniejszym czasie Matthew studiował teorię muzyki i improwizację pod kierunkiem Clifforda Browna, nauczyciela Roberta „Boisey” Lawreya. Uczył się także gry na fortepianie klasycznym i klarnecie basowym w zespole szkolnym.
Po roku spędzonym na Uniwersytecie Delaware, Shipp zrezygnował z nauki na tej uczelni i na krótko podjął lekcje u Dennisa Sandole’a, po czym przez dwa lata uczęszczał do New England Conservatory of Music.
W 1984 roku Shipp przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie poznał wielu ważnych dla siebie muzyków, w tym basistę Williama Parkera. Obaj grali z saksofonistą tenorowym Ware’m do 1989 roku. W międzyczasie Shipp zadebiutował na płycie w duecie z Robem Brownem w SONIC EXPLORATIONS.
Potem podjął pracę we własnym trio wraz z Parkerem i perkusistami Whitem Dickey’m i Susie Ibarra. Nagrywał dla wielu wytwórni, w tym FMP, No More, Eremite, Thirsty Ear, Silkheart i innych.
W roku 2000 Matthew Shipp został kuratorem serii nagrań Blue Series wydawnictwa Thirsty Ear. Ta niezwykła kolekcja objęła twórczość samego Shippa, jak również Williama Parkera, Tima Berne’a, Roya Campbella, Craiga Taborne’a, Spring Heel Jacka oraz Mata Maneri.
Kolejny rok przyniósł premierę Nu Bop, będącego zagłębieniem się w tradycyjny jazz. W 2003 roku zaś ukazało się podobne w stylu Equilibrium. W 2004 roku Shipp wydał Harmony and Abyss, medytację na temat powtarzalnych melodii i struktur harmonicznych. W styczniu 2006 roku pojawiło się One , a w rok później Piano Vortex.
4D - solowa płyta Shippa została wydana w pierwszych miesiącach 2010 roku.
Joe Morris – gitarzysta
" Jeden z najlepszych improwizatorów w Stanach”.
WILL MONTGOMERY, THE WIRE
“… najbardziej oryginalny i ekscytujący bohater jazzowy ostatniej dekady”.
JJOHN CORBETT, DOWNBEAT
“gitarzysta, którego dźwięki należą jedynie do niego samego, oscylujący pomiędzy śmiertelnie poważną słodyczą, a niebezpiecznym niczym odłamek pocisku kaprysem”
K. LEANDER WILLIAMS, THE VILLAGE VOICE
“... nikt nie brzmi tak jak on”.
ART LANGE, THE WIRE
Joe Morris – ur. 13 września 1955 r. w New Haven, w stanie Connecticut. W wieku lat dwunastu przez rok pobierał lekcje gry na trąbce. W 1969 roku, mając lat czternaście, podjął naukę gry na gitarze. W tym samym roku dał swój pierwszy profesjonalny koncert. Poza kilkoma zajęciami, na które uczęszczał, jest samoukiem. Wpływ Jimmiego Hendrixa i innych gitarzystów tamtego okresu sprawił, że skoncentrował się na nauce grania bluesa. Wkrótce siostra podarowała mu egzemplarz OM Johna Coltrane’a, co zainspirowało go do zgłębiania jazzu i Nowej Muzyki. Pomiędzy 15-tym a 16-tym rokiem życia chodził do alternatywnego liceum kierowanego przez studentów: „The Unschool”, które mieściło się obok Uniwersytetu Yale. Czerpiąc z otwartego stylu nauczania, większość dni i nocy spędzał na graniu z kolegami, słuchaniu w publicznej bibliotece etnicznego folku, jazzu, bluesa, muzyki klasycznej, a także na wyprawach na koncerty i recitale do kampusu Yale.
Już od siedemnastego roku życia pracował nad własnym stylem gry na gitarze, inspirując się głównie free jazzem. Czerpał z Coltrane’a, Milesa Davisa, Cecil Taylora, Theloniusa Monk, Ornette Colemana, jak również AACM, BAG i wielu europejskich improwizatorów lat 70-tych. W późniejszym czasie był pod wpływem tradycyjnej muzyki zachodnioafrykańskiej, Messiana, Ives’a, Erica Dolphy, Jimmy’ego Lyonsa, Steve’a McCalla i Freda Hopkinsa. Po ukończeniu liceum grał w zespołach rockowych, ćwiczył w grupach jazzowych i wraz z przyjaciółmi grał całkowicie improwizowaną muzykę, dopóki w 1975 roku nie przeprowadził się do Bostonu.
W latach 1975 – 1978 aktywnie działał na bostońskiej scenie muzycznej. W 1977 roku skomponował muzykę dla swojego pierwszego tria. W 1980 roku odwiedził Belgię i Holandię, a po powrocie do Bostonu wraz z innymi muzykami pomógł w organizacji Boston Improvisers Group (BIG). W ciągu kolejnych kilku lat BIG, w rozmaitych konfiguracjach, poprowadziło dwa festiwale i dało wiele koncertów. W roku 1981 Joe założył własną firmę płytową Riti i nagrał pierwszego longplaya Wraparound z udziałem trio w składzie: Sebastian Steinberg (bas) i Laurence Cook (perkusja). Riti wydało cztery kolejne longplaye i albumy jeszcze przed końcem 1991 roku. Poza tym, w 1981 roku muzyk rozpoczął sześcioletnią współpracę z multiinstrumentalistą Lowellem Davidsonem, grając z nim w trio i duecie. W ciągu następnych lat w Bostonie występował w zespołach, w których skład wchodzili m.in.: Billy Bang, Andrew Cyrille, Peter Kowald, Joe McPhee, Malcolm Goldstein, Samm Bennett, Lawrence "Butch" Morris, czy Thurman Barker.
Od 1994 roku nagrywa dla takich firm płytowych jak ECM, Hat Hut, Leo, Incus, Okka Disc, Homestead, About Time, Knitting Factory Works, No More Records, AUM Fidelity and OmniTone oraz Avant. Od 1993 roku nagywa i występuje z: Matthew Shippem, Williamem Parkerem, Joe i Mattem Maneri, Robem Brownem, Raphem Malikiem, Ivo Pearlmanem, Borah Bergmanem, Andrea Parkins, Whit Dickey, Kenem Vandermarkiem, DKV Trio, Karen Borcą, Eugene Chadborne, Susie Ibarra, Hession/Wilkinson/Fell, Roy’em Campbellem Jr., John’em Butcherem, Aaly Trio, Hamidem Drakiem, Fully Celebrated Orchestra i innymi.
W 2000 roku zaczął grać jazz akustyczny i od tego momentu występował z wiolonczelistą Danielem Levinem, Whitem Dickey, a także nagrywał z pianistą Stevem Lantnerem.
Wykłada i prowadzi warsztaty w Stanach i Europie. Jest byłym członkiem Tufts University Extension College, a obecnie pracuje na wydziale jazzu i improwizacji w New England Conservatory. W 1998 i 2002 roku nominowano go do nagrody New York Jazz Awards w kategorii ‘najlepszy gitarzysta’
Koncert w ramach Warsaw Music Week
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz